To ogólnoeuropejski projekt Erasmus+ opracowywany przez partnerów z Grecji, Włoch, Irlandii, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii. Projekt wspiera edukatorów, aby rozwijali swoje umiejętności angażowania dorosłych uczestników i poprawie wykorzystania technologii cyfrowych, wypełniając luki między edukacją partycypacyjną a uczeniem się cyfrowym poprzez metodę cyfrowego opowiadania historii (storytelling). Projekt realizowany w czterech fazach:

Fazy 1 i 2 skoncentrowane są na rozwijaniu wiedzy i umiejętności edukatorów, aby zapewnić angażującą naukę cyfrową w oparciu zarówno o teorię, jak i praktykę.

Faza 3 obejmuje opracowanie i udoskonalenie zestawu narzędzi nauczyciela. Jako praktyczne źródło dla nauczycieli, którzy chcą prowadzić edukację cyfrową, zestaw narzędzi będzie zawierał studia przypadków, ćwiczenia i dalsze wskazówki dotyczące efektywnej facylitacji.

Faza 4 koncentruje się na rozpowszechnianiu zasobów i wyników projektu. Ta faza ma kluczowe znaczenie dla poszerzenia zasięgu projektu i dzielenia się wiedzą wszystkich uczestniczących edukatorów z innymi, którzy będą dalej korzystać z tych metod. Ogólnym celem tego łańcucha działań jest wywarcie wpływu na szerszy sektor edukacji dorosłych, promowanie myślenia o tym, jak sprawić, by edukacja dorosłych była angażująca i znacząca, oraz zwiększenie praktyki dobrego cyfrowego uczenia się. Projekt lepiej przygotuje zmarginalizowanych dorosłych uczniów do pełnienia roli jako globalni obywatele XXI wieku.

Kwestia wiedzy jest kluczowa w uczeniu się i edukacji partycypacyjnej. Kładzie się nacisk na doświadczenie, wiedzę i umiejętności, które wnoszą uczniowie. Rola edukatora jest często postrzegana jako umożliwienie uczącym się identyfikowania i doceniania tego, co wiedzą, i budowania na tym. Uczniowie często czują się uprawomocnieni i zachęceni przez uznanie ich za kompetentnych i doświadczonych. Może to być zmiana w stosunku do wcześniejszych doświadczeń edukacyjnych, w których postrzegano je jako „puste naczynia” do napełnienia przez wszechwiedzącego nauczyciela.

W pracy z grupami i społecznościami przydatne jest myślenie o trzech źródłach wiedzy obecnych w każdym wydarzeniu edukacyjnym. Są to:
 Wiedza publiczna
Publiczny obszar wiedzy jest z zasady otwarty dla wszystkich za pośrednictwem tekstów publicznych, zarówno naukowych, jak i zawodowych oraz podręczników, zasobów internetowych, dokumentów rządowych itp.
 Wiedza osobista
Osobisty obszar wiedzy jest przede wszystkim prywatny, znany jednostce. Obejmuje różne doświadczenia, myśli, uczucia, historie życiowe, wiedzę, umiejętności itp., które przynoszą ze sobą osoby.
 Wiedza dzielona
Wspólny obszar wiedzy obejmuje pomysły, spostrzeżenia, odkrycia wywodzące się lub generowane przez wykorzystywany interaktywny proces. Jeśli chcemy korzystać z wiedzy z obszarów publicznych, osobistych i wspólnych, musimy celowo zaprojektować wydarzenia edukacyjne, aby to osiągnąć. Formalne wydarzenia edukacyjne często stawiają na pierwszym miejscu zadanie udostępnienia wiedzy publicznej uczniom. Wykłady są tego dobrym przykładem. Lub proces może rozpocząć się od dzielenia się „publicznymi” historiami, wykorzystując historie różnych wyznań. Edukacja partycypacyjna kładzie nacisk na wiedzę osobistą i wiedzę dzieloną oraz wykorzystuje metody mające na celu wywoływanie i promowanie interakcji, a także czerpanie z wiedzy publicznej. Zdajemy sobie sprawę, że edukacja formalna i partycypacyjna może mieć różne punkty wyjścia, wykorzystywać różne metody i służyć różnym celom. Jednak ważne jest, aby docenić wiedzę z każdego z trzech źródeł, ponieważ wiedza z dowolnego obszaru może potwierdzać, wzmacniać lub kwestionować i zaprzeczyć wiedzy z innych obszarów.